GECEDEN DAHA YORGUN

Gün geceden daha yorgun…

Gözümün birisi kapalı,

Dolunayı uyutuyorum.

Cama vuran yağmur damlaları bozuyor sessizliğimi.

Hafif pembeye kaçmış laciverti,

Yüreği parçalı bulutlarla gökyüzü

Gülümsemeye çalışıyor acemice.

Dolunayı avutuyorum

Küsmesin diye geceye.

Aslında haksızlık ediyorlar gündüze.

Acılar gecenin hüznü zannediyorlar.

Oysa güneşin siyahı, bilen yok. 

Geceler uyuyor az da olsa,

Gün yorgun.

Aslında gün, geceden daha yorgun…

Kaçmak istiyor güneş de dertlerinden.

Gün batımı, sahilleri çağırıyor gelsin diye,

İkindiyi bekliyor sessizce.

Akşamsa yalnız,

Ve ölüyor bir geceliğine.

Gün geceden daha yorgun,

Gece sadece güne kırgın…

KAR KOKUSU

Kar kokusu gibisin,

Soğuk, yakıyorsun.

Ama yoksun...

Turuncu gökyüzünden düşerken

Bembeyaz teninin her bir zerresi

Avucuma dökülüyor,

Her seferinde yok olup gidiyorsun.

Kar kokusu gibisin, soğuk.

Yakıyorsun, ama yoksun...

Kar tanesi kadar narin tenin.

Dokunmaya ürkek, dokunmaya kıyamıyorum.

Geçtiğim tüm yollarda izin,

Adım atmaya korkuyorum.

Buz gibi bir nefes çekiyorum

Alev alev ciğerlerime.

Kar kokusu gibisin.

Soğuk...

Yakıyorsun,

Ama, yoksun...

Geceyi Sen Geçe

Saatler geceyi sen geçiyor

Durdur beni dünya!

Haykıramıyorum…

Yokluğun kalbimde hükümsüz

Hüküm giymiş sevdalar

Düşman boynuna

Yıldızlar dolunaydan şımarmış

Göz kırpıyor hayallerime

Cümlelerim düşmüş,

Nokta koyamıyorum sana

Saatler geceyi sen geçiyor

Kalbimde yangın alarmı,

Acılar hat safhada

Gel diye haykıramıyorum.

Savur beni ey rüzgâr!

Uçmak istiyorum İstanbul semalarında

Kanadım kırık,

Uçamıyorum!

İzliyorum göz kapaklarımın içinde ilerleyişini

Saatler geceyi sen geçiyor.

Kalbimde düş kıyımı,

Her yer aşk revan olmuş

Kal diye haykıramıyorum.

Öldür beni ey İstanbul!

Sevmek istiyorum Kız Kule’ni

Kalbim buruk,

Sevemiyorum.

Göm beni boğazına düğüm düğüm

Boğulmak istiyorum, gece yarısında

Saatler geceyi sen geçiyor

Kalbimde umut ölümü

Her yerde sen var

Sev diye ölemiyorum…

Yalnızlık

Yalnızlık kaç kişilik?

Kaç ruhu barındırabilirim odamda?

Bir başıma nasıl yaşarım yalnızlığı?

Benim yalnızlığım sendin oysa

Söyle, nasıl hissederim yokluğunu sen olmadan…

Bilir misin yalnızlığın aşka dâhil oluşunu?

Sahi sen söyle

Dakikada ayrı ayrı bin parça atarken kalp

Sence yalnızlık kaç kişilik?

Rüzgâr yakarken gözlerini soğuk soğuk

Kimin ceplerinde ısıtırsın ellerini?

Söylesene, nasıl yaşarsın yalnızlığı.

Ben birlikte yaşıyorum yokluğunla

Peki, sen kaç eksik sığdırdın hayatına?

Hiçlik yazabildin mi hiç defterine?

Yoksa yine yokluk mu okudun şiirlerimden?

Sen söyle, teklik kimlerle yaşanır en güzel?

Sahi, söyle yalnızlık sence kaç kişilik?

Yalnızlık! Sen konuş…

Onsuzluk kaç gecelik…

Bir Duble Sensizlik

Yine buradayım, yine yalnızım

Yine bir duble sensizlik içiyorum

Geçmiş mutlu günlere

Acınası hallere giriyorum morarmış gözlerle

Yine bir duble sessizlik içiyorum

Haykırıyorum acımı boş sevenlere

Birlikte yürüdüğümüz yollar

El ele tutuştuğumuz sokaklar

Öpüştüğümüz bankları görüyorum

Anılarda, rüyalarımda.

Yine bir duble sensizlik içiyorum

Yürüyorum Kanlıca sahili boyunca

Elim yana doğru açılmış sen var gibi

Bir parça sensizlik tutuyorum avuçlarımda

Mavi sonsuzluk kendine çekiyor beni

Sensizliğe tutunuyorum

Son parça canımı sıkıyorum taze anılarda

Yine bir duble sensizlik içiyorum

Saklıyorum seni hatıralarda

Öpüyor, kokluyorum.

Nefesimi tutuyorum

Kokun da gitmesin diye

Uzaklaşıyor gibi sanki her nefesimde

Kafayı buluyorum köşedeki meyhanede

Seni buluyorum hep oturduğum

Masaya oturunca karşımda

Bir yudum yokluğundan çekiyorum

İçime, kaybediyorum orada.

Adını Sen Koydum

Aklın akıldan üstün olmadığı tek yerdir kalp

Ve aklımın yerden yere vurulduğu tek kalpsin

Senin suçun yok aslında

Durduk yere sana hayran kalan benim. 

Gözlerin sözleri değersiz kıldığı, 

Sözlerin gözleri yere göğe sığdıramadığı

Dilimin sağır, kulaklarımın âmâ,

Gözlerimin tat olduğu mecralardayım. 

Sen kalbimin ortasında,

Ben Kız Kulesi’nin karşısındayım.

Ölüme yakınım aslında

Umutsuzluk kapısındayım

Ve gözbebeklerimi fark edemeyeceğin kadar dibinde,

Senden kopamayacak kadar uzağında

Seni bekliyorum kaybetmenin eşiğinde...

İkircikler yaşıyorum seni sevmekle yaşamak arasında

Seni seçiyorum ama devam ediyorum yaşamaya. 

Eğer yaşamak denirse bu yaptığıma.

Güneşi ben batırıyorum Galata yanında

Kız Kulesi’ni seyre dalıyorum.

Seni ilk gördüğüm o yer var sen bilmezsin

İşte tam da orada seni hâlâ bekliyorum. 

Gelmiyorsun,  gelmeyeceksin biliyorum. 

Ama, amalarımı rafa kaldırdım ben

Beklemeyi belki de en iyi ben biliyorum. 

Çünkü, çünkü ben seni değil

Seni beklemeyi seviyorum. 

Sensizlikle düzenli bir ilişkim vardı. 

Böyle gitmezdi bilirdim. 

En sonunda ben de pes ettim. 

Gözlerimi kapattım üzerimde mavi bir çarşaf

Kefenimin olmayan cebinde umutlarım

Kalbimde hâlâ bir parça sen var. 

Üzerimden geçen her geminin adını sen koydum...

Evlat

Geçmiş olsun evlat 

Belli ki sen de seviyorsun
Çok sevme evlat
Güzel sev sadece
Elif ol evlat
Elif gibi sev önce
Elif sev
Elif gibi bak bakabilirsen gözlerine
Derin olsun bakışların
Güzel olsun, uzak olsun
Bir bakışla gör kalbinden geçenleri
İstanbullu musun evlat?
Gerçi ne önemi var ki nerden geldiğinin
Buradasın sonuçta
Peki ya kalbin?
O da buralarda mı?
O nerdeyse sen oradasın zaten.
İstanbul'u sever misin evlat?
Kız Kulesi'ne bakarken dalar mısın uzaklara?
Onu mu düşünürsün saatlerce
Yoksa dört Elif miktarı özlemek yeter mi?
Bir Elif miktarı adını haykırmak iyi gelir mi kalbine
Gelmez evlat gelmez.
Sen martı ol evlat
Uç her vapurun ardından
İki Elif miktarı kadar mesafeden
Belki bi parça aşk atanın olur
Olmazsa da üzülme be evlat
Bu yolda ölmüş olursun fena mı..
Cenazeni boğazın suları yıkar daha ne?
Üç Elif miktarı denizde kalırsın
Sonra yaradan alır seni yanına
Sen Koca Sinan ol evlat
Sevdanı Mihrimah bilmezse dünya bilir
Sen güneşle ayı birleştir yeter
Elif görmezse sevdanı
Medcezirler şahit olur asra bedel
O yarım Elif miktarı sevmez belki de seni evlat
Ama sen incinme
Her bakışında koş ona
Her görüşünde dört Elif miktarı Kalbinin durak sayısı kadar sev...
Ona de ki;
Böyle sevmek benim suçum değil
Babam da annemi Elif gibi severdi...

Üstat

Ben de sevdim üstad

Kız Kulesi gibi sevdim

Şairin mektupları gibi

Serçenin yüreğiyle sevdim.

Derin baktım, uzak kaldım

Kilometrelerce dibindeyken bile

Aya sarıldım dua ettiğim gecelerde

Teselli versin diye.

Genç yaşta ak düşmüş sakalımı okşadım

Rüzgar nefesini verirken saçlarıma

Gözlerimden düşerken bir damla

Kum kaçtı diyip sessizce ağladım.

İstanbul'u severim üstad.

Dertler bindikçe omuzlarıma

Bakarım etrafa, anlarım tek ben değilim.

Çentik atıldıkça kalbime

Giderim Kanlıca Sahiline

Haykırırım acımı

Dalgalara dertlerimi yazar

Üflerim uzaklaşsın diye.

Ben İstanbul'um üstad.

Her gün damarlarımda boğaz turu yapar

Soranlara onu anlatırım

Her an aklıma onu yazar

Gece tarifesinden fatura çıkartırım kalbime

En afillisinden gözyaşlarıyla onaylanmış.

Kitap yazarım aşka şahit

Yirmi dokuz Elif'ten oluşmuş alfabemle

Her bir sözcük onu anlatır okuyana

Kimse anlamaz benim gözümden bakmayınca

Sevdanın tanımı budur iyi bak derim

Kimse okuyamaz

Her harfine üç Elif miktarı düşünmek gerek

Benim kaç Eliflerle yazdığımı,

Bu aşkı anlamak için.

Ama o Kız Kulesi üstad

İstanbul ona nasıl ulaşsın?

Ben İstanbul'um üstad.

Kız Kulesi bana kalsın diye

Ama o Kız Kulesi üstad.

Kimseye kalmaz, kimseye...

Elif gibi sevmek kar eder mi sanarsın?

Limandaki Son Yolcu

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen.

Günbatımı gözlerime ziyafet çekerken, ılık güneş hafifçe ısıtıyor içimi.

Düşünüyorum sessizce,

Davetsiz gidişini...

Hiç gelmeyecek bir yolcuyu bekliyorum.

Bekliyorum sessizce vapurun yanaşmasını

Seveni bekliyorum.

Ben bekliyorum ya, ufuk bomboş hala...

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen...

Rüzgarla konuşuyorum akşam serinliğinde.

Sakin sakin meltemi fısıldıyor bana.

O fısıldıyor, ben suskunca haykırıyorum adeta.

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen,

Yalnızlığı paylaşıyorum hırçın dalgalarla...

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen,

Kalbim paramparça, aklım hepten sende.

Yolunu gözlüyorum ufukta.

Bir duman bekliyorum turuncu gökyüzünde.

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen.

Güneşin yarısı ufukta kayıp.

Tam ortasında bir karartı.

Bir şeyler kıpırdıyor duman gibi.

Gelmeyen gemi mi acaba diyorum.

Evet, gelmiyor gemi.

Boşuna bekliyorum öylece.

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen,

Esaretin karartıyor içimi.

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen.

Bir kişi bile yok, yapayalnız.

Hiç mi yolcusu olmaz bir geminin?

Hiç bekleyen olmaz mı?

Son kişiyim işte...

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen...

Limandaki son kişiyim gelmeyen gemiyi bekleyen.

İşte sonunda geliyor gemi.

Ne de güzel görünüyor dumanı.

Güneş battı batacak.

Yaklaşıyor yavaşça gemi, yaklaşıyor ve demir atıyor.

Bekliyorum öylece inmeni.

Saatlerce, günlerce...

Gemi geldi ya, ben hala bekliyorum.

Limandaki son kişiyim gelmeyen sevgiliyi bekleyen...

Sevilmeyi bekleyen,

Beklemeyi seven...

İstanbul Gibi

İstanbul'a âşık olmak zordur.

Zordur, kadını sevmekten daha fazla.

Zordur o trafiğin, geçim derdinin içinde Kız Kulesi'ne hayran kalmak.

İstanbul gibiyse kadın, kadına âşık olmak...

                

İstanbul'u sevmek zordur

İçinde milyonlarca dert taşıyorsan eğer.

Dertlerinin biri bitmeden,

Dertleşmeyi bilmeden.

Zordur katlanmak şehre, zorlukları sevmeden.

             

İstanbul'u görmek zordur.

Gerçek İstanbul'u görmek, zorluklar ardından.

Kulağında ezgiler olmadan,

Yüreğine girmeden kadın.

İstanbul'da sevmek zordur

İstanbul'u sevmiyorsan.

                

İstanbul zor şehir, seni sevmek gibi.

Kız Kulesi'nde seni beklemek, güneşi elime almak gibi.

Beni sevmen ayın konuşması,

Senden geçmem bana susması gibi.

Zor kadınsın İstanbul gibi.

Seni sevmek boğazda düğüm,

Kız Kulesi'nde ölüm gibi...

Ben hep çocuk kalayım

Sen severek büyüt beni...

Büyümesin kalbim

Ağlasın gönlünce

Sıvazla derinden

Sev onu senle büyümüşçesine

Ben hep çocuk kalayım

Sen severek büyüt beni

Arada okşa saçlarımı

Şefkat besle muhtemel yaramazlıklarıma

Affet beni mesela tabak kırdığımda

Kulaklarımdan çek ama 

Öp aklımdan nazikçe

Ben hep çocuk kalayım

Sen severek büyüt beni

Bir tutam gülümse bana

Çocuğum ben hata yapayım

Hiç kimse dert değil, halimi sen anla

Ben hep küçük olayım

Sen severek büyüt beni

Ben hep çocuk kalayım

Sen severek büyüt beni

Çizgiler çizeyim anlamsızca

Sen boya gökkuşağı olsun

Ben harfler yazayım peşisıra

Sen adını oku aklımdan

Ben büyümek istemiyorum sensiz

Ben hep çocuk kalayım

Sen kalbinle büyüt

Sen severek büyüt beni...

Sen Hala On Yedi

Bugün senin doğum günün
Ve sen hala on yedi
Daha dün gibi hatırlarım tanıştığımız günü
Sen saçları dalgalı, boncuk gözlü kız
Ben naif, şair çocuk…

Büyümeyelim istemiştim o zamanlar
Şimdi geçmişe bakıyorum da, haklıymışım
Ne güzel severmişiz kalbimiz çocukken
İşte, bu yüzden içimdeki çocuğu büyütmüyorum ben!
Bugün senin doğum günün 
Ve sen hala on yedi…

Özlenesi zamanlardı aslında lise yıllarımız
Gülünesi, sudan sebeplerle gitmeseydin eğer
Güzel çocukluk geçirmişim derdim hep
Liseyi okuduğum şehri özlerim derdim 
Özlüyorum o şehri, ama korkuyorum gitmekten o yıllara
Ayrılığın yol dönümü…
Bugün senin doğum günün
Ve sen hala on yedi…

Birlikte ders çalışırdık sözde
Benim en güzel cevabım hep sen oldun.
Yine gelsen, yine olsan keşke diyorum bazen.
Ama gelsen, en güzel cevapsızım kalırsın 
Çocuk olamadığım zamanların gün dönümü
Bugün senin doğum günün
Ve sen hala on yedi

Rüyalarımda hep köprüler yapıyorum kalbine
Tam ortasına gelince, düşüyorum gerçeğe
Uyanıyorum kan ter içinde korkularla beraber
Ayrılığın tokadını yiyorum
Bu, vedanın sen görünümü
Bugün senin doğum günün 
Ve sen hala on yedi…

Büyüme istiyorum, hep o liseli kız kal içimde
O dalgalı saçlarını seveyim ilk günün heyecanıyla
Ama sen yine dinlemiyorsun beni
Ben kal dedikçe koşarak gidiyorsun geleceğe
O gelecekte ben yoktum bilmiyorsun
Eskiden de dinlemezdin beni zaten
Ama severdin bir nebze
Kalbinin çocuk olduğu zamanları özletiyorsun bana deli gibi
Bugün senin doğum günün
Ve sen hala on yedi

Gel, dönelim o güzel günlere
Büyümek kötü der büyükler
Özledim aşık yıllarımı, geri ver 
Dinliyorum eski aşk şarkılarımızı hasretimi dindirsin diye
Olmuyor şu günlerde, ayrılığın yıl dönümü
Bugün senin doğum günün
Ve sen bir ayrılık daha büyürken
Bugün ben hala on yedi…

                      Alışılmamışlıklarım...

İnsanın sevdiğini kaybetmesinin binbir türlü sonucu varmış. Kaybedince bunu öğretiyor da o sonuçların hepsini öğretmiyor hayat. Bir bir süzgeçten geçiriyor; hangisi uygunsa kaybedenin üzerine, onu ölçüp biçiyor, dikiyor kaderine. Ancak; nasıl bir kayıp olursa olsun, her sonuca uygun bir son hazırlamayı da ihmal etmiyor: alışmak...      

Alışmak, ağlamanın bir rutin olması aslında. Ağlamaya alıştıkça unutuyoruz da bir yandan o rutin ağlamayı. İnsan istese, denese de tek bir şeyi unutamıyor: alışmayı...

Zamansız yakalanıyor insan aşka. Bazen bir çift gözle başlıyor bir macera. Bazense iki cümleye sığan koca bir hayat hikâyesi. Tarifsiz bir heyecan oluyor yürekte, eğer ilkse giren. Yaşadıkça, yaşlandıkça alışıyor insan sevmeye bile... İlk gülüşü unutamıyorsa da ilk gülüşleri de hatırlamıyor yara aldıkça. Çünkü insanın kendisi değil de hayatına girenler olur hep gelmişini unutturan. Fakat herdaim kendisidir kendisini geçmişine alıştıran. Çünkü alışmak belki de çözüme benzemeyen en basit çözümüydü yaşanmışlıkların, içeride kalmışlıkların. Alışmak ağırdır aslında. İnsanı daha az yaralı,  daha hayata bağlı gösterse de içten içe kemirir geleceğini. Yine de mümkün değilse unutmak, son çare ağrı kesicidir alışmak...      

En acısı alışmak belki de. Daha acısı ise acıya alışmak... Aslında acıya alışmak yaşanmış acıları dindirmiş görünse de, yaşanmamışlıkları bile acıya dönüştürür. Daha sonra tatlı gelecek bile korkutur titrek yürekleri. Ve ardından dua ile başlayan 'gelecek gelmesin!' feryatları, acı acı akan zaman, delirmeye yüz tutmuş düşünceler, bir anlık deli cesareti, alışılmışın dışında bir vedaya hazırlanmak ve intihar süsü vermek eski alışkanlıklara ve yeni alışılmamışlara... Beceriksizlikle sonuçlanmış bir yokluğa alışma denemesi ve eksilere inmiş bir hayatı sıfırdan başlatmaya çalışmak... Umut can verir. İşte bu yüzden en zorudur tamamlanmayacağını bildiğin eksik bir hayata alışmak...      

Yazmak var alışmaya kardeş. Yazmak var alışmaya yardımcı, alışkanlıklara yoldaş. İşte bu yüzden rahatlatır insanı yazmak. Çünkü yazdıkça kafanı boşaltmış olmuyorsun, alışıyorsun. Yadırgamıyorsun ağlamayı ya da uzaklara dalmayı milyonlarca yalnız içinde. Zaten böyle değil midir hayat? Gözlerini diktiğinde uzaklara, aklına yazmıyor musun anılarını ya da yaşamak isteyip kursağında kalanları?.. Gözler kalem, kalp sonu olmayan bir defter yaşamak istediği olmamışları varsa insanın. İşte bu yüzdendir bulutsuz geceleri sevmek. Yaşayamadıklarımız ne kadar uzağımızdaysa, o kadar uzakta ararız okuyacağımız yıldızı. Bulutlar hayallerimizin önüne çöker sis perdesi olup. İnsan rahatsız olur yağmur getirmeyen bulutlardan. Havayı önce bozar, sonra boğar. Yine de şikâyetçi olmaz insan. Önce yakın hayaller arar, bulamaz. Bulutları yazmak ister yüreğine. Yazamaz. En sonunda alışır yine...      

Alışmak da sebep ister kendine. Malzeme ister. Durduk yere bir şeye alışamaz insan. Aslında alışmayı bilmez bile çoğu zaman. Asla alışmayı isteyemezsin. Bir bakmışsın, alışmışsın. Varlığına mı? Yokluğuna mı? Önemi yoktur pek aslında. Alıştıysan bir kere; olup olmadığı pek önemli değildir. Yazmak da böyledir bir bakıma. Sen yazdıysan o okumasa da olur. Çünkü yazdıkça alışırsın. İnsan yazmaya alışıyor da, yazdıklarına alışamıyor çoğu zaman. Yazılmışlarda hep bir eksik vardır çünkü. Okunmuşluğu yoktur alışılmışlıkların. Ben yazdıkça alıştım ve alıştığımı yazdım buraya. Baktığında göreceklerin ise sadece alışılmamışlıklarım...      

Ben yazmaya alıştım. Okursan yenisini yazar, ona da alışırım...

Yağmurlarda Islanalım…

Gel, yağmurlarda ıslanalım birlikte

Ben ısıtırım kalbini

Üşümeyiz sıcacık sevgilerle

Gel, yağmurlarda ıslanalım birlikte…

 

Birlikte koşalım Fethipaşa Korusu’nda

Terleyelim, dinlenelim.

Yorgunken bile gülümseyelim gözlerimizle

Gel, yaşatalım hayatı birlikte…

Yürüyelim yollarda el ele

Kıskandıralım kumruları

Bulutları selamlayalım gelsinler diye

Gel, yağmurlarda ıslanalım birlikte…

Derin bir sızı kalbimde geçmişimden kalan…

Gel, sen iyileştir bir bakışınla

Çare ol dermansızlıklarıma.

Derman ol kırık dertlerime

Birlikte ağlayalım gerekirse

Üzülelim, gülelim yeri geldiğinde

Gel, acılara dayanalım birlikte…

Taksim’den yürümeye başlayalım kol kola,

Galata Kulesi’ne çıkıp haykıralım aşkımızı

Köprüde balık tutalım, Mısır Çarşısı’nı arşınlayalım.

Bir teras bulup çıkalım gökyüzüne

İzleyelim İstanbulumuz’u doyasıya

Bir nefes çekelim rüzgarından

Gel, eselim denizlerde birlikte…

Vapura binelim Üsküdar’a geçerken.

Rüzgarlı, sıcak havaları denk getirelim

Meltem yalasın yüzümüzü ılık ılık, arka arkaya

Bir simit alalım, bölelim yarı yarıya

Ben bir ısırık alayım, sen paylaş martılarla

Gel, yürüyelim boğazda birlikte…

Birer bardak çay söyleyelim iki şekerli.

Birini çaya birini ağzıma atayım ben.

Birlikte gülelim çocukluklarımıza.

Gel, çocuk olalım birlikte…

Gel, yağmurlarda ıslanalım birlikte…

El ele tutuşup ayaklayalım yol boyu

Sarılarak yürüyelim Salacak Sahili boyunca

Düşen her yağmur tanesini sileyim

Her damlayı alayım şakaklarından başparmaklarımla

Gözlerine kilitli kalayım cenneti görmüşçesine

Gülüşlerine esir olayım, sen sözlerime

Saçlarına bir öpücük bırakayım nemli nemli

İçime çekeyim kokunu kana kana

Seveyim seni yana yana...

Gel, birlikte bakalım aşkın tadına.

Ellerini kaldırayım kalbim hizasına

“Bu eller!” diyeyim. “Bu eller, bana huzur kapısı…”

Gülümse toprak gözlerinle.

Gel, birlikte sevelim İstanbul’u

Bulutları unutmayalım sevinçten ağlayan.

Kız Kulesi’ni şahit sayalım bu sıcak yağmurlara

Gel, yağmurlarda ıslanalım

Gel, çocuk kalalım birlikte…